Σήμερα το πρωί άργησα να ξυπνήσω, και αναγκάστηκα να πάρω ταξί για τη δουλειά. Στο γραφείο, καθώς άνοιγα μηχανικά τον υπολογιστή και -με μάτια μισόκλειστα ακόμη- έμπαινα στο λογαριασμό με τα e-mail μου, συνειδητοποίησα ότι σκέψεις τύπου "μακάρι να μην χρειαζόταν να δουλέψω σήμερα...", "να ήταν έστω Παρασκευή...", "τουλάχιστον να μη χρειαστεί να αλληλεπιδράσω για πολύ με τη μαλακισμένη την προϊστάμενή μου" επέμεναν ακόμη...
Βρήκα στο λογαριασμό μου μερικά καινούρια e-mail: Προσφορές για φθηνά αεροπορικά εισιτήρια, για βιβλία, για συμμετοχή σε σεμινάρια, Μηνύματα από συναδέλφους, από φίλους... Σχεδόν όλα τα διέγραψα κατευθείαν. Από τα ελάχιστα που κράτησα ήταν το μήνυμα μιας Ιταλίδας φίλης μου, από το οποίο σας παραθέτω ένα απόσπασμα...
...When you are really involved and you really believe in a relationship you feel that your life has changed. You feel that your life isn’t just yours anymore, but it’s also of someone else. And you understand that you are also responsible of the feelings of another person. I confess that this scares me sometimes. I think that in a certain sense we can’t avoid losing something of ourselves while becoming a couple, or at least we change something. But what is important (and what is difficult I think) is not losing our individuality. The loved person should also be like a mirror that shows us who we really are. Feeling loved shouldn’t be a condition we achieve by giving up to ourselves, but it should be something that gives us the confidence to develop our best potentialities.
...I can tell I have a good job, I can use the languages I have studied, everyday I have something new to learn, I’m not far from home and I really feel at ease with my colleagues. Anyway sometimes I have the sensation of not doing anything for myself, and of not improving myself. I sometimes ask myself if my personal attitudes and characteristics are used in the best way. When I was at school (and at University in particular) it was like having all the possibilities in front of me, the future was full of opportunities and I felt like I could have done anything I wanted. The reality of working is different and in time a lot of aspects of the job are becoming like a routine. I think that it depends on me to make my job stimulating, to let myself being involved, but it’s not everyday like that. Have you ever had this feeling?
Βρήκα στο λογαριασμό μου μερικά καινούρια e-mail: Προσφορές για φθηνά αεροπορικά εισιτήρια, για βιβλία, για συμμετοχή σε σεμινάρια, Μηνύματα από συναδέλφους, από φίλους... Σχεδόν όλα τα διέγραψα κατευθείαν. Από τα ελάχιστα που κράτησα ήταν το μήνυμα μιας Ιταλίδας φίλης μου, από το οποίο σας παραθέτω ένα απόσπασμα...
...When you are really involved and you really believe in a relationship you feel that your life has changed. You feel that your life isn’t just yours anymore, but it’s also of someone else. And you understand that you are also responsible of the feelings of another person. I confess that this scares me sometimes. I think that in a certain sense we can’t avoid losing something of ourselves while becoming a couple, or at least we change something. But what is important (and what is difficult I think) is not losing our individuality. The loved person should also be like a mirror that shows us who we really are. Feeling loved shouldn’t be a condition we achieve by giving up to ourselves, but it should be something that gives us the confidence to develop our best potentialities.
...I can tell I have a good job, I can use the languages I have studied, everyday I have something new to learn, I’m not far from home and I really feel at ease with my colleagues. Anyway sometimes I have the sensation of not doing anything for myself, and of not improving myself. I sometimes ask myself if my personal attitudes and characteristics are used in the best way. When I was at school (and at University in particular) it was like having all the possibilities in front of me, the future was full of opportunities and I felt like I could have done anything I wanted. The reality of working is different and in time a lot of aspects of the job are becoming like a routine. I think that it depends on me to make my job stimulating, to let myself being involved, but it’s not everyday like that. Have you ever had this feeling?
2 σχόλια:
Ακόμα και οι άνθρωποι που ως εργασία έχουν το χόμπι τους (π.χ. καλλιτέχνες)είναι βέβαιο ότι περνάνε στιγμές ή φάσεις βαρεμάρας ή ρουτίνας. Πόσο μάλλον οι περισσότεροι από εμάς, που κάνουμε μια πιο συμβατική δουλειά.
Ευτυχώς η δουλειά μου μού επιτρέπει να κυνηγάω στόχους και όταν τα καταφέρνω, γεύομαι την επιτυχία και τη χαρά. Και αυτό συνήθως συμβαίνει όταν καταφέρω και εμπλακώ προσωπικά στην εκάστοτε υπόθεση, όταν καταφέρω να αναπτύξω ένα προσωπικό λόγο.
Πάντως ένα κοινό εμπόδιο που υπάρχει τόσο στο εργασιακό μου περιβάλλον όσο και στις προσωπικές σχέσεις μου είναι η παιδική διάθεσή μου να αφομοιωθώ από το περιβάλλον αυτό, να γίνω ο άλλος, ώστε να μην χρειάζεται να εκτίθεμαι. Συνεπώς το πρόβλημά μου δεν είναι ο άλλος που διεκδικεί αλλά εγώ που σπεύδω να (εν)δώσω.
"...Πάντως ένα κοινό εμπόδιο που υπάρχει τόσο στο εργασιακό μου περιβάλλον όσο και στις προσωπικές σχέσεις μου είναι η παιδική διάθεσή μου να αφομοιωθώ από το περιβάλλον αυτό, να γίνω ο άλλος, ώστε να μην χρειάζεται να εκτίθεμαι.
Συνεπώς το πρόβλημά μου δεν είναι ο άλλος που διεκδικεί αλλά εγώ που σπεύδω να (εν)δώσω."
Πολύ ενδιαφέρον αυτό που γράφεις!
Δημοσίευση σχολίου