Σάββατο βράδυ.
Ο κόσμος μαζεύτηκε παρέες-παρέες, η αίθουσα είχε πια γεμίσει.
Σιγά-σιγά η ατμόσφαιρα άρχισε να ζεσταίνεται.
Ακουγόντουσαν από νωρίς μουσικές όμορφες, αλλά ακόμη χωρίς νόημα.
Μέχρι που ελευθερώθηκαν οι πρώτες νότες του «Μπραζιλέρο».
Τα φώτα χαμήλωσαν, τα βλέμματα όλα στην είσοδο…
Το ζευγάρι λάμπει από χαρά.
Αισθάνομαι να φωτίζομαι κι εγώ από τη λάμψη τους.
Χορεύουν το «Τώρα ή ποτέ, τώρα είν' η στιγμή. Κι αν πεις το ναι, θα 'ναι τέλος κι αρχή, θα 'ναι η πρώτη στιγμή, σε μια νέα ζωή…».
Οι πρώτες στιγμές σε μια νέα ζωή.
Φιλιούνται τρυφερά.
Και σκέφτομαι ότι ο χρόνος όντως έτσι νικιέται...
Κοιτάζω τη σύντροφό μου, κοιτάζω την παρέα…
Γονείς, συγγενείς, φίλοι, όλοι συγκινημένοι και χαμογελαστοί.
Ταξιδεύουμε για λίγο με τη φωνή της ελευθερίας:
«Πού πάει ο δρόμος, πού μας πάει
μες την καταχνιά
κανείς δε μου είπε πως τραβάει
τόσο μακριά
Εσύ ποτάμι κι η θάλασσα εγώ
μες το χρυσό πρωινό
όλα τελειώνουν σαν έργο παλιό
κι όλα αρχίζουν εδώ
Πού πάει η αγάπη,πού μας πάει
δίχως να ρωτά
κανείς δε μου είπε πως ζητάει
τόσα πολλά
Εσύ ποτάμι κι η θάλασσα εγώ
μες το χρυσό πρωινό
Γεννιέται ένας, πεθαίνουν οι δυο
κι όλα αρχίζουν εδώ
κι όλα αρχιζουν εδω.»
Και έπειτα αρχίζει ένα ανεπανάληπτο γλέντι!
Ο κόσμος μαζεύτηκε παρέες-παρέες, η αίθουσα είχε πια γεμίσει.
Σιγά-σιγά η ατμόσφαιρα άρχισε να ζεσταίνεται.
Ακουγόντουσαν από νωρίς μουσικές όμορφες, αλλά ακόμη χωρίς νόημα.
Μέχρι που ελευθερώθηκαν οι πρώτες νότες του «Μπραζιλέρο».
Τα φώτα χαμήλωσαν, τα βλέμματα όλα στην είσοδο…
Το ζευγάρι λάμπει από χαρά.
Αισθάνομαι να φωτίζομαι κι εγώ από τη λάμψη τους.
Χορεύουν το «Τώρα ή ποτέ, τώρα είν' η στιγμή. Κι αν πεις το ναι, θα 'ναι τέλος κι αρχή, θα 'ναι η πρώτη στιγμή, σε μια νέα ζωή…».
Οι πρώτες στιγμές σε μια νέα ζωή.
Φιλιούνται τρυφερά.
Και σκέφτομαι ότι ο χρόνος όντως έτσι νικιέται...
Κοιτάζω τη σύντροφό μου, κοιτάζω την παρέα…
Γονείς, συγγενείς, φίλοι, όλοι συγκινημένοι και χαμογελαστοί.
Ταξιδεύουμε για λίγο με τη φωνή της ελευθερίας:
«Πού πάει ο δρόμος, πού μας πάει
μες την καταχνιά
κανείς δε μου είπε πως τραβάει
τόσο μακριά
Εσύ ποτάμι κι η θάλασσα εγώ
μες το χρυσό πρωινό
όλα τελειώνουν σαν έργο παλιό
κι όλα αρχίζουν εδώ
Πού πάει η αγάπη,πού μας πάει
δίχως να ρωτά
κανείς δε μου είπε πως ζητάει
τόσα πολλά
Εσύ ποτάμι κι η θάλασσα εγώ
μες το χρυσό πρωινό
Γεννιέται ένας, πεθαίνουν οι δυο
κι όλα αρχίζουν εδώ
κι όλα αρχιζουν εδω.»
Και έπειτα αρχίζει ένα ανεπανάληπτο γλέντι!
4 σχόλια:
Αυτό που (μας) έγραψες με έκανε και ανατρίχιασα. Με άγγιξε πολύ. Δεν έχω ξανασυναντήσει άλλο άνθρωπο τόσο γενναιόδωρο. Έχεις το χάρισμα να κάνεις τον άλλο να αισθάνεται καλά, να γίνεσαι ο καθρέπτης των πιο καλών και κρυφών πτυχών του εαυτού του. Το δώρο που μας κάνατε, η φωτογραφία μου με την Ανθή να περπατάμε μέσα στα χιόνια αγκαλιασμένοι και τα υπέροχα λόγια που την συνόδευσαν ήταν το πιο συγκινητικό δώρο που λάβαμε στο γάμο μας. Σας ευχαριστούμε από καρδιάς αγαπημένοι συνοδοιπόροι!
Ταξιδιώτη, σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια! Ειλικρινά δεν ξέρω αν είμαι αυτός που περιγράφεις...
Με συγκινεί που μου λες ότι σας άρεσε τόσο η φωτογραφία σας με την Ανθή στο χιονισμένο δάσος... Ίσως την πόζα να την τράβηξα εγώ, τα υπόλοιπα πάντως σε βεβαιώνω πως ήταν όλα -σύλληψη και εφαρμογή- της Νατάσας!
Τέλος, να ξέρεις ότι, για τη Νατάσα και για μένα, εσύ και η Ανθή είστε κάτι παραπάνω από πολύ καλοί φίλοι: αποτελείτε και ένα πρότυπο για τη σχέση μας, ίσως μάλλιστα να λειτουργείτε και ως καθρέπτης ορισμένες φορές!
Φιλιά πολλά!
Φίλε Ταξιδιώτη, παραθέτω απόσπασμα από το ποίημα του Σεφέρη το οποίο, μέσω του τραγουδιού του Χρήστου Θηβαίου "Ένα μεσημέρι του Ιούλη", με ενέπνευσε για την εικόνα που σου έγραψα. Είναι από τη συλλογή "ΤΕΤΡΑΔΙΟ ΓΥΜΝΑΣΜΑΤΩΝ", και, ειδικότερα, από την ενότητα "Ο κ. ΣΤΡΑΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΣ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ".
5. Άντρας
...Κάποτε, όταν ήμουν ακόμη
στα καράβια, ένα μεσημέρι τον Ιούλιο, βρέθηκα μόνος
σε κάποιο νησί, σακάτης μέσα στον ήλιο. Ένα καλό
μελτέμι μου έφερνε στοργικούς στοχασμούς, όταν ήρθαν
και κάθισαν λίγο παραπέρα, μια νέα γυναίκα με διάφανο
φουστάνι, που άφηνε να ζωγραφίζεται το κορμί της, λιγνό
και θεληματικό σα ζαρκαδιού, κι ένας σιωπηλός άντρας
που, μια οργιά μακριά της, την κοίταζε στα μάτια. Μιλούσαν
μια γλώσσα που δεν καταλάβαινα. Τον εφώναζε
Τζιμ. Τα λόγια τους όμως δεν είχαν κανένα βάρος και
οι ματιές τους σωφιλιασμένες και ακίνητες άφηναν τα
μάτια τους τυφλά. Τους συλλογίζομαι πάντα γιατί είναι
οι μόνοι άνθρωποι, που είδα στη ζωή μου να μην έχουν
το αρπαχτικό ή το κυνηγημένο ύφος που γνώρισα σ' όλους
τους άλλους. Το ύφος εκείνο που τους κάνει ν' ανήκουν
στο κοπάδι των λύκων ή στο κοπάδι των αρνιών.
Τους συναπάντησα πάλι την ίδια μέρα σ' ένα από τα νησιώτικα
κλησάκια που βρίσκει κανείς όπως παραπατά και
τα χάνει μόλις βγει. Κρατούσαν πάντα την ίδια απόσταση
κι έπειτα πλησίασαν και φιληθήκανε. Η γυναίκα έγινε
μια θαμπή εικόνα και χάθηκε, μικρή καθώς ήταν. Ρωτιόμουν
αν ήξεραν πώς είχαν βγει από τα δίχτυα του
κόσμου ...
Πολύ ωραίες και δυνατές οι εικόνες του ποιήματος.
Δημοσίευση σχολίου