Πέμπτη 12 Ιανουαρίου 2012

Μετά το μάζεμα των ελιών


Τα ξερά φύλλα, τα αδύναμα κλαράκια που έπεσαν,
Κι ό,τι χαλάσαμε για να μαζέψουμε και φέτος τον καρπό,
Όσα χλωρά και άγρια καθαρίσαμε,
Όλα τα κάναμε ένα σορό και τον ανάψαμε,
Και καθίσαμε τριγύρω να ζεσταθούμε,
Κοιτάζοντας τις φλόγες που λες και φτερούγιζαν μέσα από τη φωτιά,
Αναπνέοντας τον καπνό και το διάχυτο στην ατμόσφαιρα άρωμα ελιάς,
Τρώγοντας πυρωμένο ψωμί, αλειμμένο με το φρέσκο λάδι και με αλάτι,
Αποθέτοντας, στο τέλος, περιμετρικά γύρω από τα δένδρα τις στάχτες.
Και φύγαμε, αφήνοντας πια το χωράφι ελαφρύ και καθαρό στον κρύο αέρα.

Σάββατο 7 Ιανουαρίου 2012

Ευτυχώς

Ένα τσογλανάκι που γνώρισα στο στρατό σχολιάζει κάτι που παρέθεσα στον τοίχο του facebook-group της σειράς μας. Μπαίνω στο προφίλ του, κάπου γράφει "καλύτερα να έχεις τύψεις παρά απωθημένα". Τι διάολο, εκεί που ακούγοντας το όνομά του συχνά αναρωτιόμουν πως και δεν τον είχα πλακώσει στο ξύλο κάποια από τις φορές που μου έκανε τη ζωή δύσκολη, τώρα μετανιώνω που μόλις του έστειλα friend-request; Εντάξει, ήταν ένας κακομαθημένος πιτσιρικάς και εγώ με τις απαιτήσεις και τις προσδοκίες μου τον είχα ζορίσει αρκετά. Και όχι μόνο αυτόν, δηλαδή... Έχοντας επιλέξει να υπηρετήσω τη θητεία μου ως δόκιμος έφεδρος αξιωματικός (για να αποκτήσω διοικητική προϋπηρεσία και οικονομική ανεξαρτησία), έπρεπε καταρχάς να επιβιώσω για τέσσερις μήνες από τη σχετική εκπαίδευση στην Κρήτη, όπου οι παλιοί αρέσκονταν στον ψυχολογικό πόλεμο (κοινώς: καψώνι) και οι ανώτεροι στο να μοιράζουν ποινές για την πλάκα τους... Η φιλοδοξία μου να αντέξω στις δυσκολίες, να ξεχωρίσω μέσα στο πλήθος και να διοικήσω δίκαια και αποτελεσματικά τη διμοιρία των τριάντα δύο συναδέλφων που ανέλαβα, σκόνταφτε στον φόβο της τιμωρίας, της απώλειας του ελέγχου και της αποτυχίας.

Ήθελα η διμοιρία μου κι εγώ να είμαστε εντάξει με τις υποχρεώσεις μας και να περάσουμε όσο γινόταν πιο όμορφα το τετράμηνο της εκπαίδευσης. Προσπαθούσα να τους μιλάω για την αξία της εργατικότητας, της συλλογικότητας και του αλληλοσεβασμού όχι μόνο με λόγια αλλά κυρίως με το παράδειγμά μου, συμμετέχοντας ακόμη και στην πιο βαρετή αγγαρεία (παρόλο που, κατέχοντας διοικητική θέση, δεν ήμουν υποχρεωμένος να κάνω πολλές από τις δουλειές που ήταν υποχρεωμένοι να κάνουν οι υπόλοιποι συνάδελφοι). Στην αρχή ήμουν γεμάτος κατανόηση για όλους. Στη συνέχεια, όταν οι προβληματισμοί μου για την αδιαφορία, την τεμπελιά και τον τομαρισμό ορισμένων (και οι ποινές που δεχόμουν προσωπικά από τους ανώτερους, αφού θεωρούμουν υπεύθυνος για την εικόνα της διμοιρίας) μεγάλωσαν, αποφάσισα να τους μοιραστώ με τους συναδέλφους μου. Ζήτησα τη γνώμη τους για το αν η διμοιρία λειτουργεί αποτελεσματικά και, αν όχι, που οφειλόταν αυτό και πως θα μπορούσαμε να βελτιωθούμε. Ακούστηκαν σωστά πράγματα και ζήτησα από όλους να δεσμευτούν ότι θα βοηθούσαν. Κάποιοι πράγματι άλλαξαν συμπεριφορά. Κάποιοι άλλοι όμως, όπως το τσογλανάκι που ανέφερα (και που πλάκα θα έχει να μην αποδεχτεί το friend-request που του έστειλα!), όχι. Αυτό με τρέλαινε. 

"Χαλάρωσε ρε μλάκα, κάνε το κορόιδο, τρεις μήνες έμειναν, μην τους υπολογίζεις, θα τα βρουν μπροστά τους όταν πάνε στις μονάδες και δε θα μπορούν να διοικήσουν τα φαντάρια", μου λέγανε οι φίλοι. "Μοίρασε καλύτερα τη δουλειά της διοίκησης στους τρεις βοηθούς σου, πάψε να θες να τα κάνεις όλα εσύ", ήταν τα λόγια του λοχαγού. Ήμουν πολύ μλάκας όμως για να χαλαρώσω και για να σταματήσω να το παίρνω προσωπικά - όσο για τους βοηθούς μου, μόνο όταν μετά από ένα μήνα άλλαξαν οι δύο από τους τρεις αισθάνθηκα ουσιαστική βοήθεια. Μέχρι τότε φώναζα και απειλούσα με τιμωρίες για να συνετίσω τους "απροσάρμοστους" και να τους κάνω να συμπεριφερθούν "σωστά", οπότε και ορισμένοι από αυτούς αντιδρούσαν είτε κοροϊδεύοντας, είτε προσβάλλοντας, ή και τα δύο, και εγώ με τη σειρά μου συνήθως γινόμουν περισσότερο υστερικός, με αποτέλεσμα να απεμπολήσω σημαντικό μέρος αξιοπρέπειας και κύρους. Αρκετά αργά (προς το τέλος του τρίτου μήνα) άρχισα να καταλαβαίνω τα λάθη μου. Βεβαίως, με μια ευρύτερη αντίληψη του χρόνου, ίσως και να συνέβη αρκετά νωρίς...

Συνειδητοποιώ ότι μια αλληλεπίδραση στο fb στάθηκε αφορμή να γράψω ξανά στο blog μετά από τόσο διάστημα αποχής... Έχουν συμβεί τόσα πράγματα στην προσωπική μου ζωή, στην Ελλάδα, στον κόσμο και εγώ βρηκα να γράψω για τύψεις, απωθημένα και αδυναμίες με φόντο τον στρατό... Ποιος άραγε να ενδιαφέρεται να διαβάσει αυτές τις ενδοσκοπικές μου φλυαρίες... Αισθάνομαι την ανάγκη να ακούσω λίγη μουσική τώρα (χωρίς φλύαρο στίχο, χωρίς διακοπές για σχόλια και διαφημίσεις αν γίνεται). Φόρεσα κιόλας το ένα από τα δύο ακουστικά και αρχίζω να ψάχνω στις συχνότητες. Ευτυχώς πετυχαίνω μια όμορφη εκπομπή στο Τρίτο. Παίζει ταξιδιάρικες μελωδικές συνθέσεις και ο ραδιοφωνικός παραγωγός είναι διακριτικά απών... Έχει περάσει πάνω από μισάωρο, κοντεύουν πια μεσάνυχτα, υποψιάζομαι ότι η μελωδία που ακούω θα είναι πιθανόν και η τελευταία της εκπομπής. Εκείνη την ώρα ακούγεται η φωνή του παραγωγού "Ένας σοφός λέει ότι το να θέλετε πάντα όσα έχετε είναι καλύτερο από το να έχετε πάντα όσα θέλετε. Καλό σας βράδυ, φίλοι μου.". Καλό σου βράδυ, φίλε αναγνώστη. Και καλή χρονιά!