Το φως του σαββατιάτικου πρωινού ήταν ανοίκεια αδύναμο,
Σύννεφα καπνού και στάχτη πάνω από τη ραστώνη της πόλης.
Να γινόταν κάτι και, λίγο πριν το βωμό,
Να μεταμορφωνόταν η Ιφιγένεια σε όλους αυτούς που τη θυσιάζουν!
Άραγε, θα καιγόμουν κι εγώ;
Πώς γίνεται να νιώθει κανείς απογοήτευση για τους εμπρησμούς και την ένοχη ανοργανωσιά του κράτους και να συνεχίζει τη ζωή του σαν να μη συμβαίνει τίποτα;
Θα πάμε στις δουλειές μας, θα δούμε τηλεόραση, θα βγούμε έξω με τους φίλους μας, θα φάμε, θα πιούμε, θα διασκεδάσουμε, κι άυριο θα αγοράσουμε κι ένα ακίνητο εκεί που κάποτε όλα κινούνταν.
Σύννεφα καπνού και στάχτη πάνω από τη ραστώνη της πόλης.
Να γινόταν κάτι και, λίγο πριν το βωμό,
Να μεταμορφωνόταν η Ιφιγένεια σε όλους αυτούς που τη θυσιάζουν!
Άραγε, θα καιγόμουν κι εγώ;
Πώς γίνεται να νιώθει κανείς απογοήτευση για τους εμπρησμούς και την ένοχη ανοργανωσιά του κράτους και να συνεχίζει τη ζωή του σαν να μη συμβαίνει τίποτα;
Θα πάμε στις δουλειές μας, θα δούμε τηλεόραση, θα βγούμε έξω με τους φίλους μας, θα φάμε, θα πιούμε, θα διασκεδάσουμε, κι άυριο θα αγοράσουμε κι ένα ακίνητο εκεί που κάποτε όλα κινούνταν.
