Τετάρτη 27 Μαΐου 2009

RE: N I K O S

Σήμερα το πρωί άργησα να ξυπνήσω, και αναγκάστηκα να πάρω ταξί για τη δουλειά. Στο γραφείο, καθώς άνοιγα μηχανικά τον υπολογιστή και -με μάτια μισόκλειστα ακόμη- έμπαινα στο λογαριασμό με τα e-mail μου, συνειδητοποίησα ότι σκέψεις τύπου "μακάρι να μην χρειαζόταν να δουλέψω σήμερα...", "να ήταν έστω Παρασκευή...", "τουλάχιστον να μη χρειαστεί να αλληλεπιδράσω για πολύ με τη μαλακισμένη την προϊστάμενή μου" επέμεναν ακόμη...

Βρήκα στο λογαριασμό μου μερικά καινούρια e-mail: Προσφορές για φθηνά αεροπορικά εισιτήρια, για βιβλία, για συμμετοχή σε σεμινάρια, Μηνύματα από συναδέλφους, από φίλους... Σχεδόν όλα τα διέγραψα κατευθείαν. Από τα ελάχιστα που κράτησα ήταν το μήνυμα μιας Ιταλίδας φίλης μου, από το οποίο σας παραθέτω ένα απόσπασμα...

...When you are really involved and you really believe in a relationship you feel that your life has changed. You feel that your life isn’t just yours anymore, but it’s also of someone else. And you understand that you are also responsible of the feelings of another person. I confess that this scares me sometimes. I think that in a certain sense we can’t avoid losing something of ourselves while becoming a couple, or at least we change something. But what is important (and what is difficult I think) is not losing our individuality. The loved person should also be like a mirror that shows us who we really are. Feeling loved shouldn’t be a condition we achieve by giving up to ourselves, but it should be something that gives us the confidence to develop our best potentialities.

...I can tell I have a good job, I can use the languages I have studied, everyday I have something new to learn, I’m not far from home and I really feel at ease with my colleagues. Anyway sometimes I have the sensation of not doing anything for myself, and of not improving myself. I sometimes ask myself if my personal attitudes and characteristics are used in the best way. When I was at school (and at University in particular) it was like having all the possibilities in front of me, the future was full of opportunities and I felt like I could have done anything I wanted. The reality of working is different and in time a lot of aspects of the job are becoming like a routine. I think that it depends on me to make my job stimulating, to let myself being involved, but it’s not everyday like that. Have you ever had this feeling?

Κυριακή 17 Μαΐου 2009

Εδώ είναι το Ταξίδι

Σάββατο βράδυ.
Ο κόσμος μαζεύτηκε παρέες-παρέες, η αίθουσα είχε πια γεμίσει.
Σιγά-σιγά η ατμόσφαιρα άρχισε να ζεσταίνεται.
Ακουγόντουσαν από νωρίς μουσικές όμορφες, αλλά ακόμη χωρίς νόημα.
Μέχρι που ελευθερώθηκαν οι πρώτες νότες του «Μπραζιλέρο».
Τα φώτα χαμήλωσαν, τα βλέμματα όλα στην είσοδο…

Το ζευγάρι λάμπει από χαρά.
Αισθάνομαι να φωτίζομαι κι εγώ από τη λάμψη τους.
Χορεύουν το «Τώρα ή ποτέ, τώρα είν' η στιγμή. Κι αν πεις το ναι, θα 'ναι τέλος κι αρχή, θα 'ναι η πρώτη στιγμή, σε μια νέα ζωή…».

Οι πρώτες στιγμές σε μια νέα ζωή.
Φιλιούνται τρυφερά.
Και σκέφτομαι ότι ο χρόνος όντως έτσι νικιέται...

Κοιτάζω τη σύντροφό μου, κοιτάζω την παρέα…
Γονείς, συγγενείς, φίλοι, όλοι συγκινημένοι και χαμογελαστοί.
Ταξιδεύουμε για λίγο με τη φωνή της ελευθερίας:

«Πού πάει ο δρόμος, πού μας πάει
μες την καταχνιά
κανείς δε μου είπε πως τραβάει
τόσο μακριά

Εσύ ποτάμι κι η θάλασσα εγώ
μες το χρυσό πρωινό
όλα τελειώνουν σαν έργο παλιό
κι όλα αρχίζουν εδώ

Πού πάει η αγάπη,πού μας πάει
δίχως να ρωτά
κανείς δε μου είπε πως ζητάει
τόσα πολλά

Εσύ ποτάμι κι η θάλασσα εγώ
μες το χρυσό πρωινό
Γεννιέται ένας, πεθαίνουν οι δυο
κι όλα αρχίζουν εδώ
κι όλα αρχιζουν εδω.»

Και έπειτα αρχίζει ένα ανεπανάληπτο γλέντι!

Δευτέρα 4 Μαΐου 2009

Ένα όνειρο

Πρόσωπα.
Πρόσωπα και σώματα.
Όλα γυμνά.

Στο μεγάλο κρεβάτι,
ένα φίδι γλιστράει νωχελικά.
Και το λευκό σεντόνι που ξεπροβάλλει,
προσκαλεί.

Κορμιά μπλεγμένα και με κάθε τρόπο ενωμένα,
υποταγμένα στη σκιά της θνητής τους ύπαρξης,
διυλίζουν μια στιγμή ηδονής.

Τρέμουν για λίγο τα δεσμά.

Σώματα.
Σώματα και πρόσωπα.
Όλα υπνωτισμένα.
Πλέουν ασφαλώς.
Σε μια λίμνη από εκκρίσεις.