Το παιχνίδι

Είναι θεμελιώδες να έχει κανείς επίγνωση του θανάτου ("μόνο τις στάχτες μας να αφήσουμε για τον Θάνατο" συμβουλεύει ο δημοφιλής Ίρβινγκ Γιάλομ), να ψάχνεται και να στοχεύει ("έρωτας και διαρκής αναθεώρηση" ήταν το μότο του Μάνου Χατζιδάκι), να αναλαμβάνει την ευθύνη της ζωής του, να ρισκάρει. Να παίζει με τους φόβους του, με τους δαίμονές του, με τις αβεβαιότητές του. Με το Διάβολο (παρεμπιπτόντως, τα "Παιχνίδια με τον διάβολο" είναι ο αγαπημένος μου από τους δίσκους του Νικου Πορτοκάλογλου).

Είναι θεμελιώδες, αλλά προσωπικά πότε - πότε δυσκολεύομαι. Τη βρίσκω με το ρίσκο, αρκεί να ξέρω ότι θα νικήσω. Δεν θέλω να χάνω, δε μου αρέσει η αρνητική κριτική, δε μου αρέσει να χρεώνομαι αποτυχίες. Αδυναμία μου. Αδυναμία της γενιάς μου, λένε οι παλιοί (που φρόντισαν να μας φορτώσουν νωρίς - νωρίς με τα άγρια και απραγματοποίητα όνειρά τους και να μας κατακρίνουν κάθε φορά που αποκλίναμε από τις προσδοκίες τους). Να δούμε εμείς (1980+ ) τι "σοφίες" θα λέμε στους επόμενους...