Κυριακή απομεσήμερο πέρασε από τη γειτονιά ο Βαγγέλης ο πλανόδιος διαλαλώντας την πραμάτεια του. Η φωνή του μου φάνηκε οικεία, ήταν σαν να κουβαλούσε μνήμες από ένα ανέμελο παρελθόν. Τότε βέβαια ήταν αδιανόητο να μην βρεθεί κάποιος γείτονας ή γειτόνισσα να τον σταματήσει για να αγοράσει κάτι... Καθώς το κόκκινο φορτηγάκι απομακρυνόταν μαζί με τον οδηγό του προς βορειότερες γειτονιές αναζητώντας καλύτερη τύχη, οι δημοσιογράφοι που βρέθηκαν στη ΔΕΘ συνέχισαν να θέτουν καίρια ερωτήματα και να δέχονται στωικά τις ασυνάρτητες απαντήσεις ενός πρωθυπουργού που έμοιαζε πελαγωμένος και αδύναμος, που επιχειρηματολογούσε φάσκοντας και αντιφάσκοντας για το αναγκαίο και το δίκαιο των νέων μέτρων και που κάποια στιγμή έδωσε το λόγο στον ευφράδη και ευτραφή αντιπρόεδρο - "τσάρο" της οικονομίας μας Βαγγέλη... Κι αυτού του Βαγγέλη η φωνή μου φάνηκε να κουβαλάει μνήμες από το παρελθόν - όχι όμως από το ανέμελο παρελθόν. Είπε ότι τα μέτρα είναι σκληρά, η ιστορία όμως θα αποδείξει ότι είναι τα σωστά και όποιος είναι πατριώτης πρέπει να υπακούσει και να πληρώσει...
Τα μέτρα είναι όντως σκληρά - αν όχι δυσβάσταχτα - για εμάς τους πολλούς μικρούς και χάδι για την ολιγαρχία των εθνικών αναδόχων, οι οποίοι φοροδιαφεύγοντας και εισφοροδιαφεύγοντας έχουν συγκεντρώσει όλα αυτά τα χρόνια το δημόσιο και κοινοτικό χρήμα με την ευλογία και τη συνενοχή του δικομματικού πελατειακού συστήματος. Το οποίο τελευταίο συντηρείται βεβαίως από την παθητική ανοχή και την στενόμυαλη και ατομιστική έως αυτιστική νοοτροπία του νεοέλληνα που συνοψίζεται στο "εγώ να τρώω και να βολεύομαι (έστω και με ψίχουλα), και όλοι κι όλα τα άλλα να πάνε να γμθούν"...
Ευθύνη για την υπάρχουσα ελληνική κρίση έχουν όλοι οι Έλληνες, όμως τα μερίδια ευθύνης είναι διαφορετικά. Με τα φορολογικά μέτρα, τις εργασιακές ρυθμίσεις και τους ψηφισθέντες νόμους που προωθούν την εκχώρηση/εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, αυτοί που έχουν μικρότερο μερίδιο ευθύνης καλούνται να σηκώσουν αναλογικά πολύ μεγαλύτερο βάρος. Αυτή η κατανομή των βαρών ήταν βέβαια πολιτικά αναμενόμενη (στο βαθμό που η πολιτική μας ηγεσία είναι εντολοδόχος της εγχώριας ολιγαρχίας των βορείων προαστίων και της αλλοδαπής των βορείων χωρών), όπως αναμενόμενη και προκλητική ήταν η νομοθετική της θέσπιση στο πλαίσιο του ελληνικού Δικαίου. Είναι όμως πέρα για πέρα ανήθικη και, ως γνωστόν, «όποιος παλεύει με το σπαθί, πεθαίνει με το σπαθί». Όσο το άδικο μεγαλώνει, τόσο η μέρα της πραγματικής κρίσης του συστήματος πλησιάζει. Είπε ο παλιάτσος στο ληστή...
1 σχόλιο:
Συμφωνώ γενικά με την ωραία τοποθέτηση, αν και με προβληματίζει λίγο η λογική του επιμερισμού ευθυνών - έστω κι αν αποδίδονται όχι ισότιμα ("μαζί τα φάγαμε"), αλλά ανάλογα με το βαθμό συμμετοχής και ισχύος του καθενός.
Δεν πιστεύω στο "να αποδοθούν ευθύνες" γενικά. Όταν ουσιαστικά αναφερόμαστε στον ελληνικό καπιταλιστικό κοινωνικό σχηματισμό, μέσα στον οποίο επενεργούν τόσες παράμετροι, εσωτερικά και εξωτερικά, πραγματικά δε ξέρω πώς θα μπορούσε να "χτιστεί διαφορετική νοοτροπία" στον Έλληνα. Η δυναμική του συστήματος είναι τρομακτική και διαθέτει όλα τα μέσα για να καθορίσει τη συνείδηση των ανθρώπων για μεγάλο χρονικό διάστημα. Από τα ΜΜΕ, τους οργανικούς διανοούμενους (σκέψου τι σαχλαμάρες διδάσκουν τόσα χρόνια στα πανεπιστήμια και τι ζώα ειδήμονες εμφανίζονται στα ΜΜΕ σε ντιμπέιτ ειδικών) μέχρι τις παραδοσιακές και οικογενειακές σχέσεις και ιδέες, όλα συνηγορούν στη διαμόρφωση μιας νοοτροπίας, που δεν είναι αιτία αλλά σύγχρονο αποτέλεσμα μιας τελματωμένης κοινωνίας εδώ και δεκαετίες. Στην πραγματικότητα ο ελληνικός καπιταλισμός δε ξεπέρασε ποτέ την κρίση της δεκαετίας του '70. Έπειτα, διαχειριζόταν με τα ψέματα την πραγματική του χρεοκοπία. Αυτά τα ψέματα διαμόρφωσαν μια κοινωνία αθλιότητας, που σήμερα δε βλέπει προοπτική και ψάχνει στον δίπλα της για να βρει την ευθύνη.
Η ανάγνωση του μαρξισμού λέει πως έχουμε μπει στην περίοδο της παγκόσμιας επανάστασης, όχι μόνο μιας επανάστασης ενάντια στην κυβέρνηση. Μια νέα ιστορική περίοδος για την ανθρωπότητα. Αυτή ήταν η προοπτική εδώ και χρόνια, ας την καλωσορίσουμε με ενθουσιασμό και με σοβαρότητα (γιατί η ήττα της θα είναι συντριπτική για όλους μας). Θέλω να δω τις ανθρώπινες σχέσεις μέσα από αυτό το πρίσμα. Πιο ανοιχτά. Υπάρχει ζωή για όλους, αλλά προϋποθέτει την επανάσταση. Η επανάσταση δεν είναι μόνο αναπόφευκτη, αλλά και αναγκαία.΄
Δημοσίευση σχολίου