Παρασκευή 16 Ιουλίου 2010

1, 1, 2, 3, 5, 8...


1. Δεν είχα συνειδητοποιήσει έγκαιρα ότι αυτό που τότε ήθελα ήταν να γίνω εκπαιδευτικός. Δάσκαλος ή καθηγητής μαθηματικών. Δεκαεπτά χρονών, όταν συμπλήρωνα το μηχανογραφικό, η "οιδιπόδεια" ανάγκη μου να κάνω περήφανη τη μάνα-ηγέτη μου, η μεγαλομανία μου να εισαχθώ σε κάποια καλή σχολή για να αποδείξω την αξία μου με τρόπο εμφατικό σε όσους με είχαν αμφισβητήσει, υποτιμήσει ή ταπεινώσει, καθώς και ένα πρακτικό ένστικτο επιβίωσης που προέκυπτε από τη σύνθεση των ικανοτήτων μου, των αναγκών της εγχώριας και τοπικής αγοράς εργασίας [κυρίως μέτρησα τρία πράγματα: i)ο μόνος τρόπος για τον διορισμό ενός πτυχιούχου ως δασκάλου ή καθηγητή ήταν η δεκαπενταετής αναμονή στην επετηρίδα (μια και το 1998 δεν υπήρχε Διαγωνισμος ΑΣΕΠ), ii)στην οικογένεια και στο φιλικό μου περιβάλλον υπήρχαν ήδη αρκετοί μηχανικοί - πτυχιούχοι Πολυτεχνείου, και iii)ως οικονομολόγος θα είχα περισσότερες δυνατότητες απασχόλησης στην αγορά εργασίας], αλλά και μιας εσωτερικής πεποίθησης μου ότι "μου πηγαίνουν" τα οικονομικά (αν και "πρωτοδεσμίτης"), με ώθησαν στο να επιλέξω για τις δύο πρώτες θέσεις του μηχανογραφικού μου δελτίου δύο σχολές του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών (Ο.Π.Α.).

1.Τέτοιες μέρες πριν δώδεκα (!) χρόνια έμαθα ότι για ελάχιστα μόρια δεν πέτυχα στην πρώτη μου επιλογή. Τύχη ή μοίρα; "Πες ό,τι θες, καρδιά μου δεν πειράζει!", "Ο.Π.Α.!", "Αθήνα, σου ’ρχομαι!". Οι αποσκευές μου γεμάτες βαρίδια από το παρελθόν, που έπρεπε να ξεφορτώσω κάπως για να προσαρμοστώ στα νέα δεδομένα της ζωής μου και για να ζήσω περισσότερο ελεύθερα και δημιουργικά.

2. "Καθώς μικραίνει η μέρα, καθώς βαραίνει ο χρόνος
    Που πλησιάζω τώρα κι όλο στενεύει ο δρόμος
    Κάπου ένα φως ανάβει, εγώ θ' ακολουθήσω
    Μα το μισό εαυτό μου πάλι θ' αφήσω πίσω...

    ...Κάποτε είδα την αλήθεια ένα πλοίο περιμένοντας
    Όμως χάθηκε στα βάθη του ορίζοντα χορεύοντας
   
   ...Καθώς μικραίνει η μέρα, καθώς στενεύει ο χρόνος
    Όσο πηγαίνω τώρα με κλείνει μέσα του ο δρόμος"

(από το τραγούδι "Κάθε Όνειρο στο Χάρτη" σε στίχους-μουσική: Μανώλη Φάμελλου, και το album του τελευταίου "Καθώς Μικραίνει η Μέρα" που κυκλοφόρησε το 1999).

3. "...Ποτέ δε θ'αφήσω ετούτη τη θλίψη
    Να γίνει ο τοίχος σε μια προσδοκία
    Τα ανείπωτα λόγια που μου έχουν λείψει,
    Στο βάθος, γνωρίζω, δεν έχουν αξία..."

(από το τραγούδι "Το Χρώμα της Ημέρας" σε στίχους-μουσική: Μιχάλη Δέλτα, και το ομότιτλο album που κυκλοφόρησε το 2001 με ερμηνεύτρια την Τάνια Τσανακλίδου)

5. Όλα είναι γιορτινά στην προκυμαία. Κι η νύφη είναι όμορφη και χαρούμενη, ως άρμοζε. Κι ο κόσμος, χαρούμενος κι αυτός. Όμως, δεν μπορώ να αναγνωρίσω κανέναν. Στέκομαι με την αγαπημένη μου κάπου ψηλά, σε ένα μπαλκόνι. Η νύφη είναι μια παλιά μου φίλη, την αναγνωρίζω όταν στρέφει το βλέμμα της ψηλά. Είναι πιο όμορφη από ποτέ. Τη χαιρετάω με αγάπη και μου ανταποδίδει. Είναι από τις φορές που νιώθω σίγουρος για τον εαυτό μου. Έπειτα πέφτω πάνω στη μητέρα της. "Εσένα, εσένα ήθελα να πάρει", μου λέει. Της χαμογελώ. Σουρουπώνει... Κι ύστερα ακούω μια σειρήνα. Το μπαλκόνι σειέται, είναι σαν να βρίσκομαι σε πρύμνη πλοίου που κάνει μανούβρα... Φοράω ένα σακίδιο στον ώμο, στέκομαι στην πρύμνη ενός πλοίου που ταξιδεύει στο πέλαγος, έχοντας αφήσει προ πολλού το λιμάνι του νησιού...

6 σχόλια:

Katerina Kalfopoulou είπε...

..αυτό που κατάλαβα εγώ είναι πως μάλλον ο επόμενος γάμος που θα πας θα πρέπει να είναι ο δικός σου!

φιλιά πολλά σε σένα και στη Νατάσα

(μετά τις επίμονες ερωτήσεις της Λίας για το ποιος είναι ο ΑΠ κλπ, αναγκάστηκα να γράψω τη συνέχεια. Δεν την ανάρτησα όμως. Αν θέλεις μπορώ να σου τη στείλω.. :) )

Παιχνιδιάρης είπε...

;)
Πιθανόν!

Λοιπόν, περιμένω τη συνέχεια για τη συνάντηση της κυρίας Ιωάννου με τον ΑΠ!

Νίκος

Katerina Kalfopoulou είπε...

οπότε περιμένω και προσκλητήριο!

εν τω μεταξύ σου στέλνω το δεύτερο και τελευταίο μέρος..
Τώρα για το τι και ποιον θα συναντήσει η κα Ιωάννου μμμ ποτέ δεν ξέρει κανείς.

(εννοείται πως δεν αναρτώ δημοσίως τη συνέχεια..)

ταξιδιώτης είπε...

What though the radiance
which was once so bright
Be now for ever taken from my sight,
Though nothing can bring back the hour
Of splendour in the grass,
of glory in the flower,
We will grieve not, rather find
Strength in what remains behind;

Οι στίχοι αυτοί είναι από το ποίημα Splendour in the Grass του Wiliam Wordsworth και ακούγονται στην ομώνυμη ταινία του ΕΛΙΑ ΚΑΖΑΝ, που είναι (ίσως) η πιο αγαπημένη μου. Καλή μας δύναμη!

Katerina Kalfopoulou είπε...

Με όλο το θάρρος, ταξιδιώτη μου, μήπως να αφήνατε τέτοιες σκέψεις για αργότερα??!! Η νεανική λάμψη ακόμη στέφει τις υπάρξεις σας..
Κράτα αποθέματα για όταν πραγματικά θα έχει εκλείψει..

..κι εγώ που τώρα λέω αυτά,αρκετά χρόνια πριν, κάπως έτσι σκεφτόμουν περί χαμένης αίγλης ..
αλλά, αν η αίγλη είχε χαθεί από κείνον τον καιρό, πώς τάχα να πορεύομαι και τι να είμαι τάχα? Μια σκοτεινή ανάμνηση(;)της περασμένης νιότης? χα!
Άκου, η κάθε ανατροπή γεννάει το δικό της φως..

Παιχνιδιάρης είπε...

Τί όμορφο, τί φωτεινό ποίημα, φίλε Ταξιδιώτη...

Δε νομίζω πως πρέπει να σταθεί κανείς μόνο στην ερμηνεία της νεανικής λάμψης που χάνεται με το πέρασμα του χρόνου, Κατερίνα (Μ+Λ)...

Μπορεί ο ποιητής να μιλάει για τη λάμψη ενός έρωτα, μιας αγάπης που δεν άντεξε και έσβησε...

...Ή για μια αλήθεια που ξεχάστηκε, για μια μεγάλη ιδέα που ξεθώριασε, για μια βαθιά πεποίθηση που εξασθένισε, για μια πηγή νοήματος που φώτιζε και κινητοποιούσε τη ζωή μας και στέρεψε, για έναν προορισμό ή μια Ιθάκη που χάθηκε και βυθίστηκε, για ένα δένδρο που κάηκε...

Στο τέλος όμως συμφωνούμε: κάθε ανατροπή γεννάει το δικό της φως!