Καταρχάς, εύχομαι καλή χρονιά, με υγεία, χαρά και δημιουργικότητα, σε όλους τους φίλους του blog!
Είμαι εδώ και μια βδομάδα μακριά από την πόλη - προτίμησα η αλλαγή του χρόνου να με βρει κοντά στις ρίζες μου. Αυτές τις μέρες, λοιπόν, διάβασα το μυθιστόρημα "Όλα σου τα 'μαθα, μα ξέχασα μια λέξη", του συγγραφέα και καθηγητή του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών Δημήτρη Μπουραντά (Εκδόσεις Παττάκη). Πρόκειται για ένα βιβλίο που καταπιάνεται με ζητήματα προσδιορισμού ατομικής και συλλογικής ταυτότητας, και που μου φάνηκε ενδιαφέρον, παρά το διδακτικό του ύφος (που προσωπικά με κούρασε σε κάποια σημεία). Παρακάτω θα σας παραθέσω μια ιστοριούλα που βρήκα στις σελίδες 85- 86 του εν λόγω βιβλίου, η οποία με συγκίνησε και η οποία συνδέεται με την ιστορία του αλυσοδεμένου ελέφαντα (της προηγούμενης ανάρτησης).
#Μια άνοιξη ένας αγρότης διασκέδαζε καθημερινά μ' ένα ζευγάρι αετών που τους έβλεπε να πετούν, ν' ανεβαίνουν και να κατεβαίνουν κοντά στο κτήμα του. Όταν μετά από μερικές μέρες τους έχασε, πήγε στον τόπο όπου είχε εντοπίσει ότι κατέβαιναν, για να δει τι υπήρχε εκεί. Βρήκε μια εγκαταλειμμένη φωλιά μ' ένα αυγό μέσα. Πήρε το αυγό, το πήγε στο κοτέτσι και το έβαλε μαζί με τα αυγά μιας κότας, με την ελπίδα να το κλωσήσει εκείνη, να γεννηθεί το αετόπουλο, να μεγαλώσει και να πετάξει.
Είμαι εδώ και μια βδομάδα μακριά από την πόλη - προτίμησα η αλλαγή του χρόνου να με βρει κοντά στις ρίζες μου. Αυτές τις μέρες, λοιπόν, διάβασα το μυθιστόρημα "Όλα σου τα 'μαθα, μα ξέχασα μια λέξη", του συγγραφέα και καθηγητή του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών Δημήτρη Μπουραντά (Εκδόσεις Παττάκη). Πρόκειται για ένα βιβλίο που καταπιάνεται με ζητήματα προσδιορισμού ατομικής και συλλογικής ταυτότητας, και που μου φάνηκε ενδιαφέρον, παρά το διδακτικό του ύφος (που προσωπικά με κούρασε σε κάποια σημεία). Παρακάτω θα σας παραθέσω μια ιστοριούλα που βρήκα στις σελίδες 85- 86 του εν λόγω βιβλίου, η οποία με συγκίνησε και η οποία συνδέεται με την ιστορία του αλυσοδεμένου ελέφαντα (της προηγούμενης ανάρτησης).
#Μια άνοιξη ένας αγρότης διασκέδαζε καθημερινά μ' ένα ζευγάρι αετών που τους έβλεπε να πετούν, ν' ανεβαίνουν και να κατεβαίνουν κοντά στο κτήμα του. Όταν μετά από μερικές μέρες τους έχασε, πήγε στον τόπο όπου είχε εντοπίσει ότι κατέβαιναν, για να δει τι υπήρχε εκεί. Βρήκε μια εγκαταλειμμένη φωλιά μ' ένα αυγό μέσα. Πήρε το αυγό, το πήγε στο κοτέτσι και το έβαλε μαζί με τα αυγά μιας κότας, με την ελπίδα να το κλωσήσει εκείνη, να γεννηθεί το αετόπουλο, να μεγαλώσει και να πετάξει.
Σε δυο βδομάδες το αυγό άνοιξε και ένα υγιέστατο αετόπουλο γεννήθηκε. Ζώντας ανάμεσα στα κοτόπουλα, άρχισε σιγά - σιγά να μαθαίνει και να συνηθίζει τους τρόπους τους και να θρέφεται με το καλαμπόκι που ο αγρότης τα τάιζε. Ξαφνικά ένα ηλιόλουστο πρωινό βλέπει από πάνω του πουλιά να πετάνε. "Τι θαυμάσιο που είναι να πετάς έτσι! Θα ήθελα πολύ να μπορέσω να πετάξω κι εγώ" σκέφτηκε. Μόλις είπε την ιδέα του στα κοτόπουλα, εκείνα γέλασαν και απάντησαν: "Τι ηλίθια ιδέα! Εσύ είσαι κοτόπουλο. Τα κοτόπουλα δεν πετούν. Ποτέ δε θα μπορέσεις να πετάξεις, ό,τι κι αν κάνεις". Η μητέρα του φοβισμένη του είπε: "Αν προσπαθήσεις να πετάξεις, θα πέσεις πάνω στα σύρματα του κοτετσιού και θα σπάσεις τα φτερά σου". Ο κόκορας πατέρας του συμπλήρωσε με το λογικό επιχείρημα: "Ακόμη κι αν πετάξεις, θα είναι πολύ δύσκολο να βρεις τροφή, θα πεινάσεις και θα πεθάνεις". Όλα τα κοτόπουλα συμφώνησαν ότι το μικρό αετόπουλο δεν έπρεπε να πετάξει.
"Είναι ονειρεμένα να πετάς ψηλά όπως τα πουλιά" έλεγε και ξαναέλεγε στον εαυτό του. "Επιθυμώ τόσο πολύ να το καταφέρω". Κοίταζε και ξανακοίταζε τα πουλιά που πετούσαν στον αέρα και άρχισε να μελαγχολεί. Αλλά ποτέ δεν προσπάθησε. Πίστεψε τα κοτόπουλα. Όσο οι μέρες περνούσαν, το αετόπουλο όλο και λιγότερο σκεφτόταν και μίλαγε για το πέταγμα. Δεν μπορούσε όμως να βγάλει από την καρδιά του τη μεγάλη του επιθυμία να πετάξει. Η θλίψη και ο καημός του άρχισαν σιγά - σιγά να κατασπαράζουν το σώμα του. Η τροφή και η επιθυμία για ζωή έχασαν κάθε νόημα για εκείνο. Πέρναγε όλο και περισσότερες ώρες μόνο του, συχνά μέσα στο πέτρινο κοτέτσι. Κάποια μέρα ο αγρότης παρατήρησε ότι έλειπε από την αυλή του κοτετσιού. Πίστεψε ότι το αετόπουλο μεγάλωσε και πέταξε, αλλά πήγε να το επαληθεύσει. Το κοτέτσι ήταν σκοτεινό, αλλά όταν άναψε το φως, σε μια γωνία είδε ένα σωρό από μαύρα φτερά. Τα σήκωσε και ήταν το αετόπουλο. Είχε πεθάνει από τη θλίψη του.#
12 σχόλια:
Παιχνιδιάρη μου καλέ, πολύ χάρηκα που είδα τη νέα σου ανάρτηση, δυστυχώς τώρα είμαι στη δουλειά και δεν μπορώ να την απολαύσω αλλά θα ξαναπεράσω μετά και θα την διαβάσω με την ησυχία μου :))
καλή χρονιά Νίκο, με υγεία και χωρίς θλίψη!!!
Ο Μπουραντάς, νομίζω επαναλαμβάνεται ή μάλλον επαναλαμβάνει τη γνωστή πια σε όλους ιστορία με τον ελέφαντα ή με το αετόπουλο ή και με τον... καθένα από μας που κάνει τη θλίψη παντιέρα και την πέφτει μετά κάτω από τον υγρό της ίσκιο...
Ελπίζω να είσαι καλά. Η απουσία σου από τον χώρο ήταν αισθητή.
Φτερό μου, σ'ευχαριστώ για το πέρασμά σου. Καλό πέταγμα, σου εύχομαι!
Κατερίνα, τι ευχάριστη έκπληξη!
Με κολακευείς με αυτά που γράφεις περί αισθητής απουσίας, αλλά έχουν τη χάρη τους και οι καλοπροαίρετες υπερβολές ;-) Απλά, τον τελευταίο ενάμισυ μήνα του έτους είχα μεγάλο φόρτο εργασίας.
Σ' ευχαριστώ που με νοιάζεσαι.
Αν το αίσθημα της απώλειας μιας παλιάς αγάπης λέγεται θλίψη, αν η πλήξη και οι ενοχές ότι η ζωή σπαταλιέται άδικα υποδαυλίζουν το αίσθημα αυτό, μου φαίνεται καλή η ιδέα της εμβάθυνσης στον προσωπικό ψυχικό μας κόσμο (ψάχνοντας απαντήσεις για το απλό ερώτημα "Ποιος είμαι, από που έρχομαι και που θέλω να πάω"), με όποιον τρόπο κρίνει ο καθένας σωστό για τον εαυτό του, χωρίς όμως να παραιτούμαστε από τη ζωή. Αν, τέλος, το τίμημα των προσωπικών αναζητήσεων είναι λίγη θλίψη ακόμη βραχυπρόθεσμα και το προσδοκόμενο ώφελος η μεσοπρόθεσμη ισορροπία, τότε αξίζει τον κόπο! Εξάλλου, όπως λένε και οι μαθηματικοί, "όποιος ψάχνει, βρίσκει"!
Φιλιά πολλά!
φιλιά κι από μένα.
χαίρομαι ειλικρινά που η απουσία οφείλεται σε φόρτο εργασίας.
δεν υπερβάλλω καθόλου ;-)
σοβαρά φάνηκε πως απουσίαζες...
έλειψε από τον αέρα το ... παιχνίδισμά σου!
αν μπορείς να απολαμβάνεις τη θλίψη σου, τότε φρόντισε να την απολαμβάνεις. Άλλωστε όλες οι καλλιτεχνικές φύσεις είναι φύσει μελαγχολικές, το είπε και ο Αριστοτέλης.
ψάξε, λοιπόν και θα το βρεις ;-)
Το θέμα είναι πως πρέπει να σκιαγραφούμε έστω και στοιχειωδώς αυτό που αναζητούμε, αλλά τώρα θα γίνω...Μπουραντάς, εννοώ θα πάρω το διδακτικό μου ύφος...χχχ
άντε σ' αφήνω.
Απόλαυσε τα συναισθήματά σου, όποια και να' ναι, αφού είναι τα δικά σου
Η ιστορία του αετόπουλου ειναι ενδιαφέρουσα, γιατί δείχνει ότι η επικράτηση του φόβου μέσα μας, ενώ υποτίθεται ότι μάς προφυλάσσει από τον θάνατο ή άλλες συμφορές, στην πραγματικότητα ο φόβος αυτός είναι μία νεκροκεφαλή, που (τι περίεργο!) είναι κρυμμένη πίσω από μια μάσκα που μας μοιάζει απίστευτα!
Αυτή η όμορφη ιστορία νομίζω πάει λίγο παρά πέρα από την ιστορία του ελέφαντα, γιατί βάζει μέσα και το ένστικτο το οποίο, ανεξάρτητα από την ωριμότητα του ατόμου (π.χ. το αετόπουλο απλά αισθάνθηκε έτσι χωρίς να του πει κανείς τίποτα, χωρίς να υποψιάζεται απολύτως τίποτα για την αλήθεια που έκρυβε η ιστορία του), μπορεί να μας σώσει, γιατί μπορεί να γίνει ο χάρτης πάνω στον οποίο θα βαδίσουμε, όταν αισθανθούμε λίγο χαμένοι. Και ξέρεις τι νιώθω μας λείπει πιο πολύ και καταλήγουμε στη θίψη ή στις ατελείωτες αναζητήσεις; Η ειλικρίνεια, με εμάς και με τους γύρω. Τώρα θα μου πεις το αετόπουλο, δεν ήταν ειλικρινές; Γι' αυτό πέθανε στη θλίψη του; Όχι, ήταν όμως φοβισμένο και ο φόβος ίσως να είναι και χειρότερος από το ψέμα.
Φιλιά πολλά και εύχομαι και σε σένα από την καρδιά μου, καλά πετάγματα!
Υγ Λες βρε Νικόλα να τα τολμήσουμε;; :))
καλησπέρα σε όλους!
Θα φανώ πολύ αγενής αν παρέμβω στην κουβέντα;
Εντάξει το αποτολμώ...:)
Ένα έχω να σας πω:ΤΟΛΜΗΣΤΕ!
Ό,τι μας μένει τελικά είναι ακριβώς ό,τι τολμήσαμε!
Και στο κάτω κάτω, (θα το πω κι ας είναι κοινότοπο :)), καλύτερα να μετανιώνει κανείς για πράγματα που έκανε παρά για πράγματα που δεν έκανε...
Αλλά, ότι κι αν μας λένε οι άλλοι -και ειδικά οι μεγαλύτεροι - δεν ακούμε.
Και καλά κάνουμε εν κατακλείδι...
Αν γεννηθείς...γλάρος δεν μπορείς να πετάξεις σα γεράκι, όπως λέει κι ο γλάρος Ιωνάθαν Λίβιγκστον (αν θυμάμαι σωστά το επίθετο...).
Αλλά ρωτάω εγώ: είναι κανένας απόλυτα σίγουρος για το είδος του;
Σε ποια συνομοταξία ανήκει;
Σε ποιες πτήσεις αποδίδει καλύτερα;
Και ο νοών νοείτω...για μια ακόμη φορά.
Είναι κρίμα που σήμερα οι άνθρωποι φτάνουν στα 30 και συνεχίζουν να αναρωτιούνται ακόμη αν αξίζει να τολμήσουν...
Αν δεν έχουν τολμήσει ή δεν τολμήσουν άμεσα πώς θα ξεφύγουν από αυτό το δίλημμα;
"Να τολμήσω ή όχι;" Είναι η πιο άτολμη ερώτηση που ακούω...
Κι αν φτάνει κανείς στο σημείο να αναρωτιέται τότε, μμμ, μάλλον δεν τολμάει να τολμήσει.
Άντε τολμήστε, δεν κρατάει και πολύ... Μέχρι να γυρίσετε να δείτε θα κλείνετε ραντεβού στον φυσίατρο :):):)
ΚΑΛΗ (ΚΑΙ ΤΟΛΜΗΡΗ) ΒΔΟΜΑΔΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ
γεια σου Νίκο!
σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο που μου έγραψες. Είναι τόσο υπερβολικά όμορφο που, από χθες το βράδυ που το διάβασα, δε βρίσκω τι θα μπορούσα να απαντήσω.
Κι έτσι αποφάσισα να μη σου απαντήσω, τουλάχιστον όχι εκεί που θα έπρεπε, σύμφωνα με τη συνήθειά μου να απαντώ, σχεδόν, πάντα :)
Όμως, στην πραγματικότητα θα ήθελα πολλά να πω σχετικά με αυτά που έγραψες, όπως ότι η ποίηση που εσύ διαβάζεις σε έχει κάνει ιδιαίτερα λεπτή κι ευγενική φύση κι άλλα διάφορα, αλλά δε θα τα γράψω τελικά:)
Θα σου πω μόνο πως αυτό που λες για τη σπείρα είναι όντως σοφό.
(η σπείρα είναι ένα από τα αγαπημένα μου μαθηματικά μορφώματα και την έχω σε δαχτυλίδια, σκουλαρίκια κι ό,τι άλλο μπορεί να έχει μια ...φιλάρεσκη γυναίκα :) )
Θα γράψω κάτι "σπειροειδές", με την πρώτη ευκαιρία και θα καταλάβεις πως θα οφείλεται στο σχόλιο σου.
Προς το παρόν ... πνίγομαι στις υποχρεώσεις μου.
φιλιά
και να είσαι καλά
Αγαπημένε μου Παιχνιδιάρη,
συνεχίζω τηn ωραία συζήτηση περί Τόλμης και Ατολμίας με τις ακόλουθες σκέψεις:
Στης ζωής το Ναι μην πεις ποτέ Όχι.
Κι όποτε σου λέει εκείνη Όχι
τη Δυσκολία φίλα γλυκά και λέγε της Γιατί Όχι;
Αχ! Βρε Ζωή μ’αγαπάς, Ναι ή Όχι;
Σ’αγαπώ φτάνει να λες: Ναι! Δεν φοβάμαι τα Όχι.
Όχι! Δεν θα χαθώ στα εύκολα Ναι.
Το κουδούνι χτυπά. Η Ευτυχία είναι στην πόρτα.
Λοιπόν τι λες;
Ναι ή Όχι;
Χαιρετώ την όμορφη παρέα...και να τολμήσω και 'γω η άτολμη να πω κάτι ακόμα; Η τόλμη είναι το δυσκολότερο πράγμα μετά τον πόνο, γιατί έχει μέσα της πολύ από αυτόν, γιατί, όταν τολμάς αλλάζεις, που σημαίνει ανατρέπεις, μα αυτό δεν έχει να κάνει πάντα μόνο με εμάς..και δεν έχει να κάνει πάντα μόνο με 'χτίσιμο' αλλά και με γκρέμισμα και αυτό είναι το δύσκολο...αν για παράδειγμα τολμήσω να εγκαταλείψω τη δουλειά μου, να μετακομίσω, να χωρίσω, τότε κάτι γκρεμίζω για να χτίσω. Και αυτό θα πονέσει ίσως εμένα αλλά ίσως και άλλους. Μακάρι να ήμουν όσο τολμηρή θα ήθελα, μακάρι, και έχεις δίκιο Κατερίνα, είναι θλιβερό να φτάνουμε στα τριάντα και ακόμα να αναρωτιόμαστε. Προσωπικά θαυμάζω πολύ τους ανθρώπους που τολμούν, να νικούν και να χάνουν, κυρίως όμως θαυμάζω τους ανθρώπους που ΞΕΡΟΥΝ για ποιο πράγμα αξίζει να τολμήσουν, γιατί νομίζω πως αν βρεις τι θες, τότε βρίσκεις και την τόλμη να το αποκτήσεις.
Μια ΤΟΛΜΗΡΟΤΑΤΗ αγκαλιά σε όλους! :))))
Ταξιδιώτη, Φτερό μου καλό, Κατερίνα των Μαθηματικών και της Λογοτεχνίας, βουρλισμένα μου Ανοιχτά Πανιά, είναι μεγάλη ικανοποίηση για μένα να αναπτύσσεται μια τόσο ενδιαφέρουσα συζήτηση εδώ - σας ευχαριστώ όλους για την όμορφη παρέα σας!
Ζητούμενο λοιπόν είναι η τόλμη και το θάρρος...
Δημοσίευση σχολίου