Τα πρωινά του Σαββάτου συνηθίζω να πηγαίνω στο super market της γειτονιάς με τον Δ., έναν καλό φίλο και γείτονα. Τον Δ. τον γνώρισα την πρώτη μέρα στο μεταπτυχιακό, ακριβώς πριν έξι χρόνια. Ήταν πολύ καλός φοιτητής αλλά διατηρούσε χαμηλό προφίλ λόγω σεμνότητας και ταπεινοφροσύνης1 και κυρίως λόγω έλλειψης αυτοπεποίθησης. Έτσι, δε μου προξένησε μεγάλη έκπληξη η απόφασή του να μην συνεχίσει τις σπουδές του για διδακτορικό, ούτε και η επιλογή του να εργαστεί ως απλό στέλεχος σε κάποιο συνοικιακό κατάστημα μιας γνωστής τράπεζας...
...Όταν τα ψώνια τελειώνουν και βγαίνουμε φορτωμένοι με τις προμήθειές μας, ξεκινάμε το περπάτημα πάνω σε έναν ελαφρώς ανηφορικό δρόμο της γκρίζας πλην πολυπολιτισμικής Κυψέλης. Στη διαδρομή αυτή ο Δ. συνηθίζει να μου διηγείται αστεία περιστατικά από τη δουλειά του... Την περίοδο π.χ. που το θέμα της οικονομικής κρίσης και των ευθυνών των τραπεζιτών με τα πολύπλοκα χρηματοοικονομικά τους προϊόντα παιζόταν πρώτο θέμα στις ειδήσεις, στην τράπεζα δεν πατούσε ψυχή. Έφερνε λοιπόν μαζί του ο φίλος μου ασκήσεις προχωρημένων μαθηματικών και έλυνε όποτε το ευνοούσε η κατάσταση. Επιτέλους, κάποια στιγμή μπήκε ένας πελάτης για δάνειο. Ο Δ. παραμερίζει απρόθυμα τις σημειώσεις που είχε μπροστά του και, κάπως ενοχλημένος, στρέφει το βλέμμα του προς τον ηρωικό πελάτη. Κι ο τελευταίος, που είχε προλάβει να δει το περιεχόμενο της μελέτης του φίλου μου, του λέει φοβισμένος "Πω, πωω! Έχει γίνει πολύ πολύπλοκη η δουλειά του τραπεζικού στις μέρες μας"...
...Το περασμένο Σάββατο ο Δ. δεν είχε καμιά σπουδαία ιστορία να μου διηγηθεί. Σχολίαζε μονάχα γκρινιάρικα και ανέμπνευστα την επικαιρότητα - και βαριόμουν να τον ακούω. Ξαφνικά συνειδητοποίησα φωναχτά ότι την ίδια ανηφόρα που εκείνη τη στιγμή διαβαίναμε κρατώντας τις τσάντες με τα ψώνια μας, την ανεβαίναμε κάποτε κρατώντας ο καθένας μας από ένα ντοσιέ με τις σημειώσεις της ημέρας από τις διαλέξεις του μεταπτυχιακού. "Και ποιος να μας το 'λεγε τότε ότι μετά από έξι χρόνια θα κάναμε στη ζωή μας αυτό που κάνουμε σήμερα...".
...Όταν τα ψώνια τελειώνουν και βγαίνουμε φορτωμένοι με τις προμήθειές μας, ξεκινάμε το περπάτημα πάνω σε έναν ελαφρώς ανηφορικό δρόμο της γκρίζας πλην πολυπολιτισμικής Κυψέλης. Στη διαδρομή αυτή ο Δ. συνηθίζει να μου διηγείται αστεία περιστατικά από τη δουλειά του... Την περίοδο π.χ. που το θέμα της οικονομικής κρίσης και των ευθυνών των τραπεζιτών με τα πολύπλοκα χρηματοοικονομικά τους προϊόντα παιζόταν πρώτο θέμα στις ειδήσεις, στην τράπεζα δεν πατούσε ψυχή. Έφερνε λοιπόν μαζί του ο φίλος μου ασκήσεις προχωρημένων μαθηματικών και έλυνε όποτε το ευνοούσε η κατάσταση. Επιτέλους, κάποια στιγμή μπήκε ένας πελάτης για δάνειο. Ο Δ. παραμερίζει απρόθυμα τις σημειώσεις που είχε μπροστά του και, κάπως ενοχλημένος, στρέφει το βλέμμα του προς τον ηρωικό πελάτη. Κι ο τελευταίος, που είχε προλάβει να δει το περιεχόμενο της μελέτης του φίλου μου, του λέει φοβισμένος "Πω, πωω! Έχει γίνει πολύ πολύπλοκη η δουλειά του τραπεζικού στις μέρες μας"...
...Το περασμένο Σάββατο ο Δ. δεν είχε καμιά σπουδαία ιστορία να μου διηγηθεί. Σχολίαζε μονάχα γκρινιάρικα και ανέμπνευστα την επικαιρότητα - και βαριόμουν να τον ακούω. Ξαφνικά συνειδητοποίησα φωναχτά ότι την ίδια ανηφόρα που εκείνη τη στιγμή διαβαίναμε κρατώντας τις τσάντες με τα ψώνια μας, την ανεβαίναμε κάποτε κρατώντας ο καθένας μας από ένα ντοσιέ με τις σημειώσεις της ημέρας από τις διαλέξεις του μεταπτυχιακού. "Και ποιος να μας το 'λεγε τότε ότι μετά από έξι χρόνια θα κάναμε στη ζωή μας αυτό που κάνουμε σήμερα...".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου