Ταξιδεύοντας (ε)

"Κι αν δε μου περνάει από το μυαλό να κάτσω εκεί που θέλω αλλά ζητώ να μου επιτρέψουν να κάτσω όπου βρω, είναι γιατί δυσκολεύομαι να αναγνωρίζω και να στοχεύω σε πράγματα που κάνουν τη ζωή μου άξια για να τη βιώσω και εμένα καλύτερο άνθρωπο.

Κι αν βγάζω που και που επιθετικότητα και ξεσπάω το θυμό μου εκεί που δεν πρέπει -
χωρίς να σκέφτομαι την επίδραση των πράξεών μου στους άλλους -, είναι γιατί συνήθως δεν εκφράζω τα συναισθήματά μου ελεύθερα και κρατάω πολλά πράγματα μέσα μου,

Κι αν συχνά δεν εμπιστεύομαι τη συνείδησή μου αλλά ακολουθώ τις φωνές άλλων, είναι γιατί φοβάμαι την αποτυχία και τη μοναξιά και γιατί μέσα από τα πρέπει και τις εξαρτήσεις νιώθω κάποια ασφάλεια.

Κι αν συχνά δεν έχω την πυγμή και την πειθαρχία να κάνω τις υποσχέσεις μου πράξεις, είναι γιατί δεν είμαι ολόκληρος δοσμένος σε ό,τι κάνω.

Κι αν δεν μπορώ να συγχωρήσω τον εαυτό μου όταν πέφτω, είναι γιατί με βαραίνει η σκέψη πως
ό,τι έγινε, έγινε, κι η πορεία δεν μπορεί να αντιστραφεί.

Κι αν γράφω ό,τι γράφω πίσω από αυτό το φωτοαντίγραφο τιμολογίου, είναι γιατί μέχρι να φτάσω στον δικό μου προορισμό θέλω να έχω ζήσει."

Αυτά πρόλαβε να αποτυπώσει στο χαρτί από όσες σκέψεις έκανε κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Μόλις το πλοίο μπήκε στο λιμάνι του Πειραιά, ο Ανδρέας μάζεψε τα πράγματά του βιαστικά και σηκώθηκε με μια παρορμητική ανυπομονησία να αποβιβαστεί. Κάτι είχε ξεχάσει στην καρέκλα του.