1. Δεν είχα συνειδητοποιήσει έγκαιρα ότι αυτό που τότε ήθελα ήταν να γίνω εκπαιδευτικός. Δάσκαλος ή καθηγητής μαθηματικών. Δεκαεπτά χρονών, όταν συμπλήρωνα το μηχανογραφικό, η "οιδιπόδεια" ανάγκη μου να κάνω περήφανη τη μάνα-ηγέτη μου, η μεγαλομανία μου να εισαχθώ σε κάποια καλή σχολή για να αποδείξω την αξία μου με τρόπο εμφατικό σε όσους με είχαν αμφισβητήσει, υποτιμήσει ή ταπεινώσει, καθώς και ένα πρακτικό ένστικτο επιβίωσης που προέκυπτε από τη σύνθεση των ικανοτήτων μου, των αναγκών της εγχώριας και τοπικής αγοράς εργασίας [κυρίως μέτρησα τρία πράγματα: i)ο μόνος τρόπος για τον διορισμό ενός πτυχιούχου ως δασκάλου ή καθηγητή ήταν η δεκαπενταετής αναμονή στην επετηρίδα (μια και το 1998 δεν υπήρχε Διαγωνισμος ΑΣΕΠ), ii)στην οικογένεια και στο φιλικό μου περιβάλλον υπήρχαν ήδη αρκετοί μηχανικοί - πτυχιούχοι Πολυτεχνείου, και iii)ως οικονομολόγος θα είχα περισσότερες δυνατότητες απασχόλησης στην αγορά εργασίας], αλλά και μιας εσωτερικής πεποίθησης μου ότι "μου πηγαίνουν" τα οικονομικά (αν και "πρωτοδεσμίτης"), με ώθησαν στο να επιλέξω για τις δύο πρώτες θέσεις του μηχανογραφικού μου δελτίου δύο σχολές του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών (Ο.Π.Α.).
1.Τέτοιες μέρες πριν δώδεκα (!) χρόνια έμαθα ότι για ελάχιστα μόρια δεν πέτυχα στην πρώτη μου επιλογή. Τύχη ή μοίρα; "Πες ό,τι θες, καρδιά μου δεν πειράζει!", "Ο.Π.Α.!", "Αθήνα, σου ’ρχομαι!". Οι αποσκευές μου γεμάτες βαρίδια από το παρελθόν, που έπρεπε να ξεφορτώσω κάπως για να προσαρμοστώ στα νέα δεδομένα της ζωής μου και για να ζήσω περισσότερο ελεύθερα και δημιουργικά.
2. "Καθώς μικραίνει η μέρα, καθώς βαραίνει ο χρόνος
Που πλησιάζω τώρα κι όλο στενεύει ο δρόμοςΚάπου ένα φως ανάβει, εγώ θ' ακολουθήσω
Μα το μισό εαυτό μου πάλι θ' αφήσω πίσω...
...Κάποτε είδα την αλήθεια ένα πλοίο περιμένοντας
Όμως χάθηκε στα βάθη του ορίζοντα χορεύοντας
...Καθώς μικραίνει η μέρα, καθώς στενεύει ο χρόνος
Όσο πηγαίνω τώρα με κλείνει μέσα του ο δρόμος"
(από το τραγούδι "Κάθε Όνειρο στο Χάρτη" σε στίχους-μουσική: Μανώλη Φάμελλου, και το album του τελευταίου "Καθώς Μικραίνει η Μέρα" που κυκλοφόρησε το 1999).
3. "...Ποτέ δε θ'αφήσω ετούτη τη θλίψη
Να γίνει ο τοίχος σε μια προσδοκία
Τα ανείπωτα λόγια που μου έχουν λείψει,
Στο βάθος, γνωρίζω, δεν έχουν αξία..."
Τα ανείπωτα λόγια που μου έχουν λείψει,
Στο βάθος, γνωρίζω, δεν έχουν αξία..."
(από το τραγούδι "Το Χρώμα της Ημέρας" σε στίχους-μουσική: Μιχάλη Δέλτα, και το ομότιτλο album που κυκλοφόρησε το 2001 με ερμηνεύτρια την Τάνια Τσανακλίδου)
5. Όλα είναι γιορτινά στην προκυμαία. Κι η νύφη είναι όμορφη και χαρούμενη, ως άρμοζε. Κι ο κόσμος, χαρούμενος κι αυτός. Όμως, δεν μπορώ να αναγνωρίσω κανέναν. Στέκομαι με την αγαπημένη μου κάπου ψηλά, σε ένα μπαλκόνι. Η νύφη είναι μια παλιά μου φίλη, την αναγνωρίζω όταν στρέφει το βλέμμα της ψηλά. Είναι πιο όμορφη από ποτέ. Τη χαιρετάω με αγάπη και μου ανταποδίδει. Είναι από τις φορές που νιώθω σίγουρος για τον εαυτό μου. Έπειτα πέφτω πάνω στη μητέρα της. "Εσένα, εσένα ήθελα να πάρει", μου λέει. Της χαμογελώ. Σουρουπώνει... Κι ύστερα ακούω μια σειρήνα. Το μπαλκόνι σειέται, είναι σαν να βρίσκομαι σε πρύμνη πλοίου που κάνει μανούβρα... Φοράω ένα σακίδιο στον ώμο, στέκομαι στην πρύμνη ενός πλοίου που ταξιδεύει στο πέλαγος, έχοντας αφήσει προ πολλού το λιμάνι του νησιού...
