Σάββατο 6 Απριλίου 2013

Αποχαιρετισμός

Ο πατέρας μου και το τέρας.
Τρία χρόνια πόλεμος.
Μια μάχη για κάθε ανάσα.
Μια μάχη για κάθε παλμό.
Λίγες φορές τον άκουσα να παραπονιέται.

Τελευταία δεν τρώει, δεν πίνει,
Κοιμάται δύσκολα.
Τον θρέφει η αφοσίωση της μάνας μου.
Του δίνει κουράγιο η αγάπη των δικών του
Κι ελπίδα η άνοιξη που μπήκε.

Προχθές τα πράγματα ζόρισαν.
Ήρθαν οι κριτές να πουν πως χάθηκε ο πόλεμος.
Τα βλέμματα θόλωσαν,
Τα κεφάλια έσκυψαν.
Μας ένοιωσε ο πατέρας μου.

Με τα χέρια του σφίγγει τα δικά μας,
Ανοίγει για λίγο τα κουρασμένα μάτια του.
Ψελλίζει κάτι που ξεκινάει από σίγμα, 
Σαν "Συγγνώμη", σαν "Σ'ευχαριστώ", σαν "Σ'αγαπώ". 
Κι ύστερα σιωπηλός βουτάει και πάλι στον άνισο αγώνα.

Χθες μπήκε στην εντατική.
Κάτω από ένα σεντόνι ένα ισχνό κορμί κεντημένο με σωληνάκια και καλώδια.
Γύρω οθόνες με γραφήματα και πολλές μετρήσεις.
Όλα βαίνουν μειούμενα.
Μη φεύγεις ακόμη, πατέρα!

Σήμερα* η ψυχή του πέταξε.
"Πόσο περήφανος είμαι για σένα, πατέρα!
Πόσο σ'ευχαριστώ που ήσουν αυτός που ήσουν μέχρι το τέλος!
Πόσο σ'αγαπώ!
Αντίο, λοιπόν, πατέρα μου !"


* 7η Μαρτίου 2013