Είναι ζάχαρη, είναι μέλι, τα καρπούζια του Βαγγέλη

Κυριακή απομεσήμερο πέρασε από τη γειτονιά ο Βαγγέλης ο πλανόδιος διαλαλώντας την πραμάτεια του. Η φωνή του μου φάνηκε οικεία, ήταν σαν να κουβαλούσε μνήμες από ένα ανέμελο παρελθόν. Τότε βέβαια ήταν αδιανόητο να μην βρεθεί κάποιος γείτονας ή γειτόνισσα να τον σταματήσει για να αγοράσει κάτι... Καθώς το κόκκινο φορτηγάκι απομακρυνόταν μαζί με τον οδηγό του προς βορειότερες γειτονιές αναζητώντας καλύτερη τύχη, οι δημοσιογράφοι που βρέθηκαν στη ΔΕΘ συνέχισαν να θέτουν καίρια ερωτήματα και να δέχονται στωικά τις ασυνάρτητες απαντήσεις ενός πρωθυπουργού που έμοιαζε πελαγωμένος και αδύναμος, που επιχειρηματολογούσε φάσκοντας και αντιφάσκοντας για το αναγκαίο και το δίκαιο των νέων μέτρων και που κάποια στιγμή έδωσε το λόγο στον ευφράδη και ευτραφή αντιπρόεδρο - "τσάρο" της οικονομίας μας Βαγγέλη... Κι αυτού του Βαγγέλη η φωνή μου φάνηκε να κουβαλάει μνήμες από το παρελθόν - όχι όμως από το ανέμελο παρελθόν. Είπε ότι τα μέτρα είναι σκληρά, η ιστορία όμως θα αποδείξει ότι είναι τα σωστά και όποιος είναι πατριώτης πρέπει να υπακούσει και να πληρώσει...

Τα μέτρα είναι όντως σκληρά - αν όχι δυσβάσταχτα - για εμάς τους πολλούς μικρούς και χάδι για την ολιγαρχία των εθνικών αναδόχων, οι οποίοι φοροδιαφεύγοντας και εισφοροδιαφεύγοντας έχουν συγκεντρώσει όλα αυτά τα χρόνια το δημόσιο και κοινοτικό χρήμα με την ευλογία και τη συνενοχή του δικομματικού πελατειακού συστήματος. Το οποίο τελευταίο συντηρείται βεβαίως από την παθητική ανοχή και την στενόμυαλη και ατομιστική έως αυτιστική νοοτροπία του νεοέλληνα που συνοψίζεται στο "εγώ να τρώω και να βολεύομαι (έστω και με ψίχουλα), και όλοι κι όλα τα άλλα να πάνε να γμθούν"...

Ευθύνη για την υπάρχουσα ελληνική κρίση έχουν όλοι οι Έλληνες, όμως τα μερίδια ευθύνης είναι διαφορετικά. Με τα φορολογικά μέτρα, τις εργασιακές ρυθμίσεις και τους ψηφισθέντες νόμους που προωθούν την εκχώρηση/εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, αυτοί που έχουν μικρότερο μερίδιο ευθύνης καλούνται να σηκώσουν αναλογικά πολύ μεγαλύτερο βάρος. Αυτή η κατανομή των βαρών ήταν βέβαια πολιτικά αναμενόμενη (στο βαθμό που η πολιτική μας ηγεσία είναι εντολοδόχος της εγχώριας ολιγαρχίας των βορείων προαστίων και της αλλοδαπής των βορείων χωρών), όπως αναμενόμενη και προκλητική ήταν η νομοθετική της θέσπιση στο πλαίσιο του ελληνικού Δικαίου. Είναι όμως πέρα για πέρα ανήθικη και, ως γνωστόν, «όποιος παλεύει με το σπαθί, πεθαίνει με το σπαθί». Όσο το άδικο μεγαλώνει, τόσο η μέρα της πραγματικής κρίσης του συστήματος πλησιάζει. Είπε ο παλιάτσος στο ληστή...

Ανοίγοντας την πόρτα

Η πόρτα χτυπάει. - Είμαι η θεία Δόξα. Είμαι ο Σάμπρυ*. Δεν ανοίγω, δεν απαντώ. Συνεχίζω το φαγητό και μια ανάλαφρη κουβέντα με τη σύντροφό μου. - Ο Στέφανος είμαι, ρε, είμαι εδώ μαζί με το Μίλτο, τη Δέσποινα και τον Βασίλη απ’ το γραφείο, την Ανθή, τη Βάσω και τη Λίτσα απ’ την Vie, την Αγγελική, τη Λένα, την Αλίκη και το Γιώργο απ’ το Έργο... Δεν ανοίγω σε κανένα. Βγάζω τα ρούχα της δουλειάς και κάθομαι μπροστά στην τηλεόραση: ναι, κάποιοι θα θυσιαστούν, αλλά αν υπακούσουμε όλοι στα νέα μέτρα υπάρχουν ελπίδες να ξεπεραστεί  η κρίση, πέραν πάσης αμφιβολίας γίνονται οι καλύτεροι δυνατοί από τους εφικτούς χειρισμούς για τα θέματα της οικονομίας, της απασχόλησης, της ασφάλισης, της παιδείας, της υγείας, του μεταναστευτικού..., οι «καλοί» δεν πρόκειται να χαθούν ό,τι κι αν γίνει, κανείς εγκληματίας δεν ξεφεύγει από το NCIS ή από τον αστυνόμο Χαρίτο, κανένας ασθενής δεν υποκύπτει αν τον αναλάβει η ομάδα του Δρ. House… - Γιε μου, είσαι μέσα; Γιατί δεν ανοίγεις την πόρτα;

Το μπουκάλι αδειάζει, περνάω χωρίς χάσιμο χρόνου στο δεύτερο, στο ιντερνετικό... Νέα, αναλύσεις, άρθρα, γνώμες, αθλητικά, τραγούδια, σχόλια και φωτογραφίες από “fb-friends”, τσόντες…
- Καληνύχτα, αγάπη μου. Καληνύχτα. Τα μάτια μου κουράστηκαν, έχω γίνει λιώμα, πέφτω για ύπνο, είμαι στα μισά μιας γέφυρας και θέλω να περάσω απέναντι, ξαφνικά όλα αλλάζουν, όλα συνταράσσονται  μπροστά μου, πανικοβάλλομαι, γυρίζω το κεφάλι μου προς τα πίσω και λίγο πριν ακολουθήσουν τα βήματά μου βλέπω τα πρώτα μέτρα του τμήματος της γέφυρας που έχω διανύσει να καταποντίζονται στο κενό, όπου και ό,τι πάτησα γκρεμίζεται και κυνηγάει να με πάρει μαζί του, γυρίζω πάλι προς τα εμπρός, μια γμημένη πόρτα είναι πάλι εδώ και χτυπάει, θαρρείς με κάθε γδούπο της κλονίζεται το σύμπαν  - και όχι το αντίστροφο...

* Η θεία η Δόξα και ο Σάμπρυ - δυο άνθρωποι γεμάτοι ζωντάνια και λάμψη - έφυγαν φέτος, η πρώτη στα ενενήντα ένα της και ο δεύτερος στα είκοσι τέσσερα.