Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2009

Να ψηφίσω ή να μην ψηφίσω;

Γνωρίζω ανθρώπους που δεν θέλουν να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα στις εκλογές που έρχονται.

Άνθρωποι όλων των ηλικιών που αισθάνονται απογοητευμένοι από το πολιτικό σύστημα, το οποίο μοιάζει απρόθυμο να αντιμετωπίσει κοινωνικά προβλήματα όπως η ανεργία, η μετανάστευση, η διαφθορά, η κοινωνική ασφάλιση, η αναποτελεσματική δημόσια εκπαίδευση, η κακή δημόσια υγεία, η βάναυση εκμετάλλευση του περιβάλλοντος, η κοινωνική παθογένεια...

ή που δεν θέλουν να ξαναπληγωθούν, νιώθωντας ότι τα κόμματα που στήριξαν κατά καιρούς πρόδωσαν τις ελπίδες τους για μια καλύτερη κοινωνία...

ή που νιώθουν ότι η κοινωνία τους έχει απορρίψει/απομονώσει και δεν θα τους δώσει άλλες ευκαιρίες να ζήσουν καλά...

ή που πιστεύουν ότι κανένα από τα τριάντα περίπου κόμματα που κατεβαίνουν στις εκλογές δεν εκφράζει την ιδεολογία τους...

ή, τέλος, άνθρωποι που θεωρούν ότι η μη άσκηση του εκλογικού τους δικαιώματος είναι επαναστατική πράξη απέναντι στο σύστημα.

Νομίζω πως όσο μεγάλη κι αν είναι η απογοήτευση, η προδοσία, η θλίψη, η μοναξιά ή η οργή που νιώθει ο καθένας μας σε σχέση με το πολιτικό μας σύστημα, αν παραιτηθούμε από το δικαιώμα του "εκλέγειν", από το δημοκρατικό μας δικαίωμα να εκλέγουμε με την ψήφο μας τους ανθρώπους που θα μας κυβερνήσουν, ουσιαστικά παραδίδουμε την χώρα στα συμφέροντα των λίγων, και παραιτούμαστε από καθε ελπιδα για μια καλύτερη κοινωνία.

Η δημοκρατία είναι συμμετοχική. Όποιος δεν συμμετέχει, ουσιαστικά ωθεί τα πράγματα στην ολιγαρχία και στην παγίωση της κοινωνικής αδικίας.

Εμείς αποφασίζουμε!

ΥΓ: Το πρόβλημα με την ευτυχία, λέει ο Αμάρτια Σεν, είναι ότι μπορεί να αισθάνεσαι ευτυχισμένος αλλά στην πραγματικότητα να μην είσαι ελεύθερος: «Μελέτησα για 15 χρόνια το πρόβλημα του υποσιτισμού στις αφρικανικές χώρες και διαπίστωσα με έκπληξη πόσο ευτυχή είναι τα θύματα της πείνας όταν τους προσφέρεται ένα πιάτο φαΐ… Είναι θλιβερό το πόσο εύκολα προσαρμόζονται οι άνθρωποι όταν είναι στερημένοι…».

Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου 2009

Πώς θέλεις να είναι η ζωή σου σε έξι χρόνια;

Τα πρωινά του Σαββάτου συνηθίζω να πηγαίνω στο super market της γειτονιάς με τον Δ., έναν καλό φίλο και γείτονα. Τον Δ. τον γνώρισα την πρώτη μέρα στο μεταπτυχιακό, ακριβώς πριν έξι χρόνια. Ήταν πολύ καλός φοιτητής αλλά διατηρούσε χαμηλό προφίλ λόγω σεμνότητας και ταπεινοφροσύνης1 και κυρίως λόγω έλλειψης αυτοπεποίθησης. Έτσι, δε μου προξένησε μεγάλη έκπληξη η απόφασή του να μην συνεχίσει τις σπουδές του για διδακτορικό, ούτε και η επιλογή του να εργαστεί ως απλό στέλεχος σε κάποιο συνοικιακό κατάστημα μιας γνωστής τράπεζας...

...Όταν τα ψώνια τελειώνουν και βγαίνουμε φορτωμένοι με τις προμήθειές μας, ξεκινάμε το περπάτημα πάνω σε έναν ελαφρώς ανηφορικό δρόμο της γκρίζας πλην πολυπολιτισμικής Κυψέλης. Στη διαδρομή αυτή ο Δ. συνηθίζει να μου διηγείται αστεία περιστατικά από τη δουλειά του... Την περίοδο π.χ. που το θέμα της οικονομικής κρίσης και των ευθυνών των τραπεζιτών με τα πολύπλοκα χρηματοοικονομικά τους προϊόντα παιζόταν πρώτο θέμα στις ειδήσεις, στην τράπεζα δεν πατούσε ψυχή. Έφερνε λοιπόν μαζί του ο φίλος μου ασκήσεις προχωρημένων μαθηματικών και έλυνε όποτε το ευνοούσε η κατάσταση. Επιτέλους, κάποια στιγμή μπήκε ένας πελάτης για δάνειο. Ο Δ. παραμερίζει απρόθυμα τις σημειώσεις που είχε μπροστά του και, κάπως ενοχλημένος, στρέφει το βλέμμα του προς τον ηρωικό πελάτη. Κι ο τελευταίος, που είχε προλάβει να δει το περιεχόμενο της μελέτης του φίλου μου, του λέει φοβισμένος "Πω, πωω! Έχει γίνει πολύ πολύπλοκη η δουλειά του τραπεζικού στις μέρες μας"...

...Το περασμένο Σάββατο ο Δ. δεν είχε καμιά σπουδαία ιστορία να μου διηγηθεί. Σχολίαζε μονάχα γκρινιάρικα και ανέμπνευστα την επικαιρότητα - και βαριόμουν να τον ακούω. Ξαφνικά συνειδητοποίησα φωναχτά ότι την ίδια ανηφόρα που εκείνη τη στιγμή διαβαίναμε κρατώντας τις τσάντες με τα ψώνια μας, την ανεβαίναμε κάποτε κρατώντας ο καθένας μας από ένα ντοσιέ με τις σημειώσεις της ημέρας από τις διαλέξεις του μεταπτυχιακού. "Και ποιος να μας το 'λεγε τότε ότι μετά από έξι χρόνια θα κάναμε στη ζωή μας αυτό που κάνουμε σήμερα...".

Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου 2009

Σύνδεση

Στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας για τις πυρκαγιές δεν είχε πολύ κόσμο. Κι εγώ μέχρι την τελευταία στιγμή δεν είχα αποφασίσει αν άξιζε να πάω. Απ΄τη μια δεν έβλεπα το νόημα σε μια τέτοια ενέργεια - η ζημιά έχει ξαναγίνει πολλές φορές (και η προπερσινή π.χ. συγκέντρωση διαμαρτυρίας δεν έφερε, όπως αποδεικνύεται, αποτέλεσμα), η ζημιά θα γίνεται και θα ξαναγίνεται όσο σκεφτόμαστε το συμφέρον μας αποκλειστικά μέ υλιστικούς όρους. Απ΄την άλλη, καιρό τώρα έχει εξασθενίσει η πίστη μου στις συλλογικές προσπάθειες.

Ευτυχώς, η σύντροφος μου είχε ακούσει το μεσημέρι της Παρασκευής για την επικείμενη σύγκεντρωση και μου πρότεινε να πάμε. Αμφιταλαντεύτηκα για λίγο, αλλά σταθμίζονας και το γεγονός ότι η συγκέντρωση θα αποτελούσε και μια καλή αφορμή για βραδινή βόλτα στο κέντρο, δέχτηκα. Μου έκανε εντύπωση ότι οι παρευρισκόμενοι - μαυροντυμένοι οι περισσότεροι - ήταν απλοί πολιτές, χωρίς σημαίες και ταμπούρλα, που βγήκαν στους δρόμους για να εκφράσουν τα συναισθήματά τους. Ανάμεσά τους ήταν κι ένας παλιόφιλός μου από τη Ρόδο - χάρηκα πολύ που τον είδα μετά από χρόνια, χάρηκα ιδιαίτερα που τον είδα εκεί. Ναι, ίσως δεν είναι μόνο η απόκτηση αγαθών και η κατανάλωση τους η μόνη μας κοινή επιδίωξη με τους άλλους.

Όταν άρχισε να σουρουπώνει είχε πια μαζευτεί όσος κόσμος ήταν να μαζευτεί και τη σχετική ησυχία του πλήθους διαδέχθηκαν κάποια οικολογικά συνθήματα. Συνθήματα που δεν είμαι καθόλου σίγουρος αν προβλημάτισαν αυτούς που μας ζητούν να τους εμπιστευτούμε την εξουσία, συνθήματα που όμως έδωσαν διέξοδο στα αρνητικά συναισθήματα. Και έτσι η απογοήτευση και η πικρία μετασχηματιστηκε σε χαμόγελο και σε αγωνιστική αισιοδοξία.